ฝีมือเปียโนคุณอยู่ระดับไหน ?

หลายคนอาจสงสัยว่าฝีมือเราอยู่ระดับไหนแล้วจะวัดจากอะไรดี วัดจากความยากของเพลง ระยะเวลาที่เรียนมานาน การขึ้นเวที ฯลฯ วันนี้ผมมีมุมมองมาแบ่งปันเกี่ยวกับการวัดระดับฝีมือของเราได้ด้วยตัวเอง และใช้ได้กับทุกเครื่องดนตรี ที่จริงใช้ได้กับทุกๆศาสตร์เลยก็ว่าได้ เป็นมุมมองที่เทียบความสามารถกับอายุของคนจริงๆ มาดูกันเลยครับ

• ระดับพื้นฐาน - คนที่อยู่ในระดับพื้นฐาน เทียบเป็นอายุของคนคือเด็กอายุ 1-10 ปีโดยประมาณ หมายถึง คนที่ยังทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้เต็มที่ ต้องมีผู้ปกครองคอยจัดการเรื่องต่างๆให้ การตัดสินใจยังต้องพึ่งพาผู้ใหญ่เป็นหลัก มองในเรื่องดนตรีก็คือคนที่ยังเล่นเพลงด้วยตัวเองไม่ได้ อ่านโน้ตยังไม่คล่อง 100% ต้องให้ครูช่วยบอก เจอโน้ตหรือเทคนิคบางอย่างก็ยังไม่เข้าใจยังทำไม่ได้ ตีความหมายเพลงยังไม่ได้(เล่นตามโน้ตที่สอนได้อย่างเดียว) นี่คือระดับแรกสุด

• ระดับกลาง - เทียบเป็นอายุคนก็ 11-20 ปี ถ้าเป็นชีวิตคนจริงๆ ในวัยนี้ก็เริ่มจะตัดสินใจอะไรๆได้เองในบางเรื่อง เริ่มมความคิดของตัวเอง เริ่มแอบลองคิดค้นลองทำอะไรใหม่ๆขึ้นมาตามความคิดตัวเอง ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้ไกลขึ้นและเริ่มมีกลุ่มเพื่อน ทีนี้กลับมามองในมุมของดนตรี ก็คือคนที่เริ่มอ่านโน้ตได้เองเกือบ 100% บางเพลงสามารถเล่นเองได้โดยไม่ต้องให้ครูสอน เริ่มตีความหมายเพลงได้เอง สื่ออารมณ์เพลงได้ดีขึ้น เริ่มแอบลองคิดเทคนิคการเล่นของตัวเองขึ้นมาในแบบต่างๆ(ที่ต้องแอบเพราะครูไม่ได้สอน 555+) เอาเพลงที่มีมาเล่นดัดแปลงไปทั่วและระดับนี้เริ่มมีคนรู้จักที่เล่นดนตรีเหมือนกันเยอะขึ้น เริ่มมีสังคมดนตรีเป็นของตัวเอง (ถ้าไม่มีก็ควรเริ่มมองหาบ้าง เพราะสังคมดนตรีช่วยให้เราพัฒนาได้ดีกว่าเล่นอยู่คนเดียว)

• ระดับสูง - เทียบเป็นอายุคนก็ 20 ปีขึ้นไป ถ้าเป็นชีวืตคนจริงๆก็คือคนที่เริ่มตัดสินใจอะไรๆได้ด้วยตัวเอง เริ่มมีงานทำและรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้เกือบทั้งหมดแล้ว ตอบได้ว่าอะไรคือสิ่งถูกสิ่งผิดและสามารถแนะนำเด็กรุ่นใหม่ๆได้ มองในมุมมองดนตรีคือคนที่มีประสบการณ์ทางดนตรีเยอะมาก เจนเวที เรื่องทฤษฎีดนตรี+การอ่านโน้ตต่างๆเคลียร์แล้ว เล่นเพลง+อ่านโน้ตเพลงได้เอง 100% คิดดีไซน์การเล่นในเพลงต่างๆได้เอง ตีควมหมายเพลงได้ถูกต้องโดยไม่ต้องมีคนบอก และสามารถสอนคนที่หัดเล่นดนตรีใหม่ๆได้ โดยมากคนที่เล่นดนตรีได้ถึงระดับสูงนี้ถ้าไม่เป็นนักดนตรีอาชีพก็เป็นครูสอนดนตรี

อ่านมาถึงตรงนี้ผมเชื่อว่าน่าจะได้มุมมองใหม่ๆของการวัดระดับฝีมือของตัวเองได้ชัดเจนขึ้นนะครับว่า เราเปรียบเหมือนคนวัยไหนตั้งแต่ 1-20ปี บางคนบอกว่าเพลงเรายากกว่าคนนั้นนะเราน่าจะเก่งกว่า แต่พอเล่นออกมาคนที่เล่นเพลงง่ายกว่ากลับทำได้ดีกว่า นั่นแปลว่าเพลงไม่ได้เป็นตัววัดฝีมือที่แท้จริง

ผมจะแถมอีกมุมนึงเป็นอย่างสุดท้าย คือคนที่บอกว่าตัวเองเก่ง รู้เยอะเทคนิคเยอะแพรวพราวทำได้ทุกอย่าง แต่พอคุยเรื่องทฤษฎีดนตรีกลับตอบไม่ได้ คุยเรื่องพื้นฐานกับพยายามหนีห่างเน้นแต่จะเล่นจะโชว์ออฟ คนแบบนี้ก็คือคนที่อยู่แค่ระดับกลางแต่คิดว่าตัวเองโปรไปแล้ว คนดนตรีมักเรียกว่าคนเหล่านี้ว่าพวกล้น คือคนที่ไม่รับอะไรแล้วคิดว่าตัวเองรู้ไปหมดเก่งไปหมดแล้ว คนพวกนี้ไม่มีวันเก่งได้อย่างแท้จริง และเป็นที่น่ารังเกียจของนักดนตรีด้วยกัน พูดง่ายๆคือพวกอัโก้สูงนั่นเอง นักดนตรีเก่งได้ มีอีโก้ได้ แต่มันมีระดับที่พอดีหรือการแสดงออกถึงความมั่นใจในระดับที่เหมาะสมอยู่ และคนที่เก่งจริงๆจะไม่มาเสียเวลาโม้อะไรมากมาย เขาจะแสดงมันออกมาเป็นเสียงดนตรีมากกว่าคำพูด

การพัฒนาจากระดับนึงสู่งอีกระดับนึงค่อนข้างยากและมีตัวแปรมากมาย แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้คือซ้อม การซ้อมสำคัญเสมอและการซ้อมที่ถูกต้องสำคัญที่สุด ใครที่พยายามอยู่ขอให้ทำต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังฝึกเล่นดนตรีอยู่ อยากให้ทุกคนสัมผัสถึงความสุขเมื่อเราเล่นดนตรีได้เก่งขึ้นไปเรื่อยๆครับ

ครูเบลล์ ^ ^